W Czytelni Ogólnej naszej Biblioteki eksponowane są cenne pamiątki z gabinetu wybitnego dwudziestowiecznego powieściopisarza historycznego – Teodora Parnickiego (1908-1988).

Biurko służyło pisarzowi w ostatnim okresie życia i twórczości, gdy ostatecznie przeprowadził się z Meksyku do Warszawy w roku 1967. Przy nim, w mieszkaniu na warszawskiej Ochocie, pracując do ostatnich dni przed śmiercią, stworzył 10 powieści, w których obok wątków historycznych wykorzystywał elementy fantastyki historycznej oraz własnej, niezwykłej biografii.
Obok biurka, krzesła i lampy eksponowane są: pochodząca z gabinetu reprodukcja fragmentu obrazu Jacoba Jordaensa (1621) oraz reprodukcja angielskiej mapy Polski z 1622 roku Johna Speeda.
Pamiątki przekazane zostały do Biblioteki naszej uczelni jako depozyt czasowy przez dra Tomasza Markiewkę, badacza twórczości pisarza, pracownika Wydziału Humanistyczno-Społecznego ATH.

Udostępnieniu ekspozycji pamiątek towarzyszy wystawa książek, artykułów naukowych oraz edycji listów i wspomnień pisarza ze zbiorów Biblioteki Akademii Techniczno-Humanistycznej.

Teodor Parnicki – urodzony w Berlinie, wychowany w Moskwie i Ufie, w 12. roku życia znalazł się w Harbinie (Chiny), gdzie nauczył się od podstaw języka polskiego, i gdzie już kilka lat później postanowił zostać polskim powieściopisarzem historycznym. Po przyjeździe w 1928 roku na studia do Lwowa rozpoczął działalność literacką, dając się poznać jako wytrawny znawca i krytyk literatury rosyjskiej oraz autor opowiadań historycznych, choć za jego oficjalny debiut uchodzi dopiero powieść Aecjusz, ostatni Rzymianin (1937). Po wydaniu w Jerozolimie dwutomowej powieści Srebrne orły (1944/5) i kilkumiesięcznym pobycie w Anglii – pozostając w służbie dyplomatycznej rządu londyńskiego – pisarz został przeniesiony do Meksyku, gdzie już po wojnie powstały powieści decydujące o jego wyjątkowym miejscu w literaturze polskiej, m.in. Koniec „Zgody Narodów” (1955), Słowo i ciało (1959), Tylko Beatrycze (1962) oraz cykle powieściowe Twarz księżyca (1961-1967) i Nowa baśń (1962-1970). Gdy w 1967 roku wrócił do Polski, zaczął coraz częściej i wyraźniej sięgać w swojej twórczości po wątki autobiograficzne, a jednocześnie zdecydował się w niej na grę z ustaleniami historiografii, kontestując ich zobowiązujący charakter i wyznaczając dominującą rolę wyobraźni artystycznej.